ای موسی! از تو می خواهم که شکر نعمت های مرا به جا آوری!

__ بارخدایا! من همواره شکر نعمت های تو را نموده ام.

__ از تو می خواهم که حقّ شکر مرا ادا کنی و شکرگزاری را به نهایت آن برسانی.

__ خدایا! من چگونه می توانم چنین کاری بکنم؟ تو نعمت های زیادی به من داده ای. من هرگز نمی توانم شکر همه این نعمت ها را انجام بدهم، من حتّی نمی توانم نعمت هایی را که به من داده ای بشمارم تا چه رسد که بخواهم شکر همه آن نعمت ها را به جا آورم. خدایا! اگر من شکر همه نعمت های تو را هم به جا آورم، می دانم که این شکر کردن من، فقط با توفیقِ تو بوده است، این شکر کردن، خودش نعمت دیگری از طرف توست، من باید این نعمت را هم شکر کنم.

__ ای موسی! تو حقّ شکر مرا ادا کردی و شکرگزاری را به نهایت آن رساندی!

__ چگونه؟

__ وقتی که تو اعتراف کردی که شکر کردن تو هم نعمتی از نعمت های من است، دیگر حقّ شکرگزاری را ادا کرده ای.(1)

* * *